Ben bir Türk' üm.Dinim, cinsim uludur.
Sinem, özüm ateş ile doludur...
Vurulmuş tertemiz alnından, uzanmış yatıyor,
Bir hilâl uğruna, yâ Rab, ne güneşler batıyor!
Ey, bu topraklar için toprağa düşmüş, asker!
Gökten ecdâd inerek öpse o pâk alnı değer.
Ne büyüksün ki kanın kurtarıyor Tevhid'i...
Bedr'in arslanları ancak, bu kadar şanlı idi.
Sana dar gelmeyecek makberi kimler kazsın?
"Gömelim gel seni tarihe" desem, sığmazsın.
VATAN, UĞRUNDA ÖLEBİLENİNDİR ...
Herkes Gülüşümü Görüyor
Kimse savaşımı görmüyor...
Herkes sesimi duyuyor
Düsündüğümü kimse bilmiyor...
Herkes yazdıklarımı okuyor
Gözyaşlarımı kimse görmüyor...
Herkes beni tanıdığını sanıyor
Ama kimse benim kim olduğumu bilmiyor...
Künyem gelsin benden sana hediye
Şehidin ardından oku methiye
Kuruşunda yetim hakkı var diye;
Boş yere tek kurşun atmadım ANNE
Dedeniz Maraş'da şehit olmuştu
Babanı Antep'de kurşun bulmuştu
Dün gece düşlerim nurla dolmuştu;
Şeref bildim vatan satmadım ANNE
Bayrak sevgisiyle dolu bedenim
Yüreğimde; nefret, kin yoktur benim
Mermi yedim anne; üşüyor tenim,....
Kimseye düşmanca bakmadım ANNE
Düşman namert olmuş yiğitlik yoktur
İtlere et veren; satılmış çoktur
Hainler yol almış; karnı pek toktur.
Vuruldum, vuruldum bitmedim ANNE
HUBBÜL VATAN MİNEL İMAN diyorum
Öndekine dua gönderiyorum
Aklaşsın kazanlar; ben geliyorum.
Ecdadımı inkâr etmedim ANNE
Öğretmen kabrime gelemiyormuş
Gelenlerin sonu kötü olurmuş
Efendiler öyle emir buyurmuş,
Gelmeyeni ayrı tutmadım ANNE
Şehide FATİHA okunmasın mı?
Dua; oya oya dokunmasın mı
Öğretmenim bana bakınmasın mı?
Doğruya yalanı katmadım ANNE
Emirle gelecek gelmesin bana
Gözlerime bak sen; yeterim sana
Timsah gözyaşlılar gitsin yoluna,
Kimseyi aldatıp; ütmedim ANNE
Ben musalladayım; gelen olursa
Silmeyin bu taştan; kanım kurursa
Birileri burda, nutuk okursa;
Beyhuda lafları, yutmadım ANNE
Kimselere kızıp bağırmadım ben
İtleri yemeğe çağırmadım ben
Haramla helâli yoğurmadım ben.
Haram lokmaları tatmadım ANNE
Emir kullarına dokunmayınız
Kimseden korkup; sakınmayınız
Evlat verdik diye yakınmayınız,
ŞEHİT OLDUM ŞEHİT; YİTMEDİM ANNE
NE MUTLU TÜRK' ÜM DİYENE!
MİNİK BİR YÜREKTEN BABAYA MEKTUP
Yine seni özledim.Yine aklım karıştı baba.Özlem aklı karıştırır mı? Bunu öğretmemiştin bana.
Bugün benim doğum günüm.Şimdi sekiz yaşımdayım. Büyüdüm erkek oldum
ama hala anlamıyorum sen neden yoksun baba.Önlük bana çok yakıştı. Senin hep görmek istediğin gibi pırıl pırıl bir öğrenci oldum ama sen göremedin üzgünüm çok üzgünüm baba...Karlı bir
kış günüydü.seni bir tabutun içine koymuşlardı.Yine çok yakışıklıydın. Derin bir uykuya dalmıştın.Çağırdım defalarca seslendim sana,cevap vermedin küstüm sonra.Hani söz vermiştin. Kartopu oynayacaktık ilk kar yağdığında. Hava çok soğuktu ama babannem ağlarken ''oooyyy ciğerim yanıyor'' diyordu. İnsanın ciğeri nasıl yanar baba?
Çok büyük bir kalabalık vardı.Herkes ama herkes ağlıyordu.Hep bir ağızdan ''ŞEHİTLER ÖLMEZ VATAN BÖLÜNMEZ'' diyorlardı. Sen şehitsen ölmüş olamazsın.
Ölmediysen nerdesin baba?
Kocaman bir Türk bayrağına sarmışlardı tabutunu.Sen onu hep göklerde görmek isterdin.''Kutsal sevdam bayrağım'' derdin ya hani. Nedense biraz da kıskandım o zaman seni. Affet baba. Peki neden anlamıyorum hala.
Şimdi sen öldün mü? O zaman vatan bölündü mü?
Çok karıştı aklım baba.Vatanı kim bölmek ister ki.Bu büyük günah değil mi? Dedem anlatırdı ya hep ''benim dedem Çanakkale’ de şehit oldu vatanı kurtarmak için.'' derdi ya... O zaman büyük büyük dedem yok yere mi öldü? neden tekrar vatanı bölmek istiyorlar baba? Hani okula gidince her şeyi öğrenecektim.Bunları neden öğretmiyorlar baba? Bildiğim tek şey var. O da sen yoksun yanımda.
Annem çok özlüyor seni biliyorum. Babanla gurur duyuyorum diyor. İnsan gurur duyunca ağlar mı? Özleme alışır mı baba?
Peki gurur senin yerine kardeşimi koklar mı? Beni maça götürür mü acaba?
Biliyor musun baba, benim ciğerim yanmıyor elledim sıcak değildi fazla. Hem duman da çıkmıyor. Ama içimde bir yer var. Seni her düşündüğümde orası çok acıyor,sızlıyor,sanki kopacakmış gibi oluyor.Sanki birileri devamlı kalbimi sıkıyor.Galiba sen yokken hep hasta oluyorum baba.
Bu acı nasıl diner? Ellerin ellerimi nerde bekler? Koşabilmek için seninle yollar bizi nasıl özler? Vatanı hangi canavar böler? Onlara senden başka kim dur der?
Gel de anlat bana. Anlat, öğret ki bende şehit olayım baba..
Ben bir Türk' üm.Dinim, cinsim uludur.
Sinem, özüm ateş ile doludur.
Terör yine kan kustu ve çok fazla askerimiz şehitlik makamına ulaştılar. Nur olmuş bedenleri, evlerine gönderildi. Evleri feryat, evleri figan aldı. Akan sanki gözyaşı değil, damarlardan gözlere ulaşmış kandı…
Cenaze törenlerinde, yine gözyaşı hâkimdi. Tabutu bırakamayanlar, askerlerin boynuna sarılıp ağlayanlar ve öfkesini dışarı vuranlar vardı. Sadece bir aile diğerlerinden çok farklıydı. Şehit Halit’ in babası “70 milyon Halit var!” diye haykırıyordu. Lakin beni annesi daha çok etkiledi. İsyanı ve feryadı yoktu. Başını hafif öne eğmiş, sessiz sedasız şehit oğlunun tabutunun yanında oturuyordu. O büyük sessizliğin arasında, gözlerinden sicim gibi yaş iniyordu.
Diğer ‘şehit analarının’ aksine boyun eğmişti. Acısını yüreğine gömmüş, sadece yansımasını gözyaşına vermişti. Kolay değildi, koskoca evladını kaybetmişti ve çaresizdi. Üstelik sebep birkaç çapulcuydu. O artık bir ‘şehit anası’ olmuştu. Yıllardır büyük özveri ile büyüttüğü biricik oğlu bir daha olmayacaktı. Onu sadece resimlerde görebilecek, kokusunu belki rüyalarında alabilecekti. Bir ömür boyu bu acıyı yüreğinde yaşayacaktı. İşte bu yüzden gözyaşları damlamıyor, bir fırtına gibi akıyordu…
Bir evlat, sadece çocuk değildir ana baba için. Sadece onların canlarından ve kanlarından meydana gelmiş bir canlıdan ötedir. Evlat; emektir, gururdur, heyecandır, umuttur ve yıllardır. Bir çocuğu büyütmek, yıllarca verilmiş bir emektir. her şeyin en iyisi olması istenir. Kimi zaman fedakârlıktır. Çocuk gülünce sevinç, ağlayınca hüzündür. Meraktır, endişedir. İtinayla büyütülmüş her evlat, büyük bir gurur kaynağıdır.
İlk adımı atması heyecan, dersleri ile ilgilenmesi büyük bir sabırdır. Onun her başarısı büyük tarifsiz bir gururdur. Aynı zamanda da, harika bir umuttur. Anne ve baba, evladın kendisinden daha iyi yaşaması için, emek verir. Onun, kendilerinden daha iyi yaşayacağına ve ülkesine daha yararlı olacağına umut bağlar. Ta ki, kahpe bir kurşun, yılların emeğini, heyecanını, umudunu ve gururunu o anne babadan, canlarından, kanlarından alıncaya dek…
Ey sessizce ağlayan şehit anası; bu büyük acıyı yaşasan bile, sen boynunu eğme. Ağlayacaksan bile başın dik ağla. Çünkü verdiğin her emek, bağladığın her umut ve hissettiğin tüm duygular birer hatıradır. Onlar gereken yerlere yazılmış, evladının boynuna asılmıştır. Nereye giderse gitsin, emanetleri hep yanında olacaktır. Sakın bu ülkede uyuşturucudan ölenlerin bile sarıldığı yüce bayrağımız ile senin evladının sarıldığı bayrağı karıştırma. Biri sade birkaç kendini bilmezin sardığı bez parçasıdır. Senin evladınınki ise, yıllardır şehit olmuş yüz binlerce şehidimizin, ay ile yıldızdan oluşan kanıdır!
Ey sessizce ağlayan şehit anası; sen çaresizliğe düşme. Her ne kadar, bu çapulcuların başı olana idam cezası verdiğimiz halde uygulayamıyorsak bile, ne olur bundan utanma. Avrupa İnsan Hakları Mahkemesi’ ne 1994 yılında moratoryum vererek, 1984’ ten beri idam cezası uygulamıyoruz, bundan sonra da uygulamayacağız diyenler var ya hani… Bırak işte onlar utansın…
Ey sessizce ağlayan şehit anası; oğlunun boş yere can verdiğini zannetme. Her ne kadar “Askerlik, her vatandaşın boyun borcudur” deyip, ardından evladını köşklerinin karşısında askerlik yaptıranlar olsa da, evladın onların şehidi değildir. Senin evladın, bu ülkede büyük sıkıntılar içerisinde yaşayan, aç kalan, ezilen, dışlanan ve gözlerden ırak, gönülden uzak tüm gariplerin şehididir. Annesini kaybetmiş bir öksüzün ya da tüyü bitmedik yetimin huzurlu yaşamasının yeminidir…
Ey sessizce ağlayan şehit anası; sakın evladın toprak oldu diye üzülme. Senin evladın bu dünyada kimsenin isteyerek elde edemeyeceği kadar büyük ve muhteşem bir ölüme sahip olmuştur. Giren kurşun kahpe olsa da, sonucu yavrunun sonsuza dek mutluluğu ile sonuçlanmıştır. Senin canın için, bu ülkede yaşayan tüm dilsiz bebeklerin, sokaktaki kedi ve köpeklerin, gökte uçan güvercinin ve etrafında gördüğün her şeyin ona minnettar olduğunu ve için için dua ettiğini aklından çıkarma. Zira artık yaşamayan ‘şehidimiz’ değil, asıl onu şehit edenlerdir.
Ey sessizce ağlayan şehit anası; henüz evladının toprağı kurumamış olsa da, artık gözyaşını sil ve bir daha ağlama. Çünkü senin gözlerinden damlattığın her bir damla yaş, bizim içimizi yakmakta ve insanca yaşayıp geçinememe ayıbımızdan dolayı yüreğimizi dağlamaktadır. Zira asıl mutsuz olması gereken sen değil, seni bu hale getirenlerdir.
Tüm şehit analarına ve şehit yakınlarına, Allah’ tan bol sabır ve acılarını dindirmesi dileklerim ile…
